Niet werken op woensdag: frustratie!?

Ik weet het, heel wat mama’s zijn jaloers:  (bijna) altijd thuis op woensdag, midden in de week meer huishoudtijd, geen opvangproblemen, zelf taxiën naar verjaardagsfeestjes, ideaal moment voor logopedie, …  

En echt, ik zou het ook niet willen missen.  Dat, relatief, rustpunt midden de week.  Tijd om thuis wat bij te benen...

Maar toch, het bezorgt me vaak ook frustratie.  Want de rest van de wereld werkt natuurlijk wel gewoon door.  De mailboxen stromen vol.  Deadlines komen onverbiddelijk dichterbij (die krijgen nooit een niet-werkdag, de sukkelaars). Werkende collega’s hebben informatie nodig van mij om verder te kunnen.  Enz…

Dus meestal gaat die mailbox enkele keren open op woensdag en steel ik hier en daar een momentje om er een paar te beantwoorden.   

Vaak zorgt dat voor de nodige rust:  het gevoel van ‘mee’ te zijn en op donderdag niet eindeloos achterop te hinken. 
Vaak zorgt het voor nog meer frustratie:  er wordt een probleem gemeld, de actualiteit staat te springen om een plaatsje op de website, op facebook, …  

En dan begint het getouwtrek:  want mama is ‘vrij’ op woensdag dus wordt er van alles gepland en er dient van alles gedaan.

En eigenlijk moet het ook niet.  Geen enkele collega zou het me kwalijk nemen…  En toch, ik doe het telkens opnieuw.

Hebben andere niet-op-woensdag-werkende-mama’s dat ook?
Of hebben gewoon alle deeltijds werkende vrouwen dat frustratie(tje) wel eens?  Ook als hun ‘niet-werkdag’ op maandag, dinsdag, donderdag en/of vrijdag valt?
En hoe gaan jullie daar mee om?

Een dochter? Wie? Ik!?

Vier jaar geleden...  ik kan niet meer zeggen dat ik vol ongeduld uitkeek.  Met drie dagen over tijd was het eerder berusting.  Die baby zou komen en lang kon het niet meer duren.

En iedereen hoopte voor me dat het een meisje zou worden.  Want dat wil iedereen toch?  Na een jongen wil je een meisje en vice versa.
Ik eigenlijk niet echt...  Het was me om het even.  Van geen enkele van onze drie kinderen wisten we het geslacht voor de geboorte.
Maar als je me echt had verplicht te kiezen, dan koos ik voor een jongen.  Ik had een jongen: een gemakkelijk, rustig, lief ventje van 4.  Dat kende ik, mama van zo'n jongetje zijn.  Dus gaf me dan maar nog zo'n kereltje, een exact kopietje was goed, hier en daar een eigen karaktertrekje en liefst zonder bijgeleverde klaplong bij de geboorte.

Toen...  kreeg ik een verfrommeld wezentje op m'n buik en vroeg - hijgde zal het wel geweest zijn:  'Wat ist?'
En het was een meisje...  een dochter begot...
Rani
Onze kleine prinses, noemden we ze.
Met een eigen willetje  en een totaal andere karakter als grote broer.
Niet zo rustig bovendien, gedreven tot en met...  ze kalmeerde maar eens ze liep.  Gelukkig al aan 11 maand!

Hoewel ik me zelf nooit zag als mama van een meisje, een echt meisjesachtig meisje... 
En al dat roze verfoeide...
Heb ik een dochter, een echte meisjesdochter, die opklaart in een kleedje, houdt van speldjes, staartjes en roze, veel roze... 
Gelukkig zijn haar lievelingskleuren wel:  'roze, paars, lichtblauw en alle kleuren van de regenboog.  Dat zijn  allemaal mooie kleuren hé, mama' Oef, mijn Femmahartje klopt weer.

Voor haar vierde verjaardag kreeg ze zelfs een Barbie - echt, oma en opa, jullie dochter kocht een Barbiepop! - gelukkig is het paard niet roze.
Maar dat compenseerde miss in de versiering van haar cakejes voor de klas...   juist ja, roze!

En de avond voor haar vierde verjaardag wou ze 'mooi gemaakt worden'.  Dus kreeg ze gelakte nageltjes (ja, roze...) en krullen in haar haar.
Die vraag naar krullen, ja, daar kan deze niet zo meisjesachtige mama niet nee tegen zeggen.  Ik herinner me maar al te goed m'n eigen verlangen naar krullen.  Tot ik papillotten kreeg...  het verlangen was over.  Ik vraag me nog altijd of dat een bewuste zet was...  Oma!?

Zo groeide ik ook, als mama, ondertussen van één jongen en twee meisjes...  en uiteindelijk komt het allemaal op het zelfde neer.  Ik leef mee met hun eigen karakter, hun eigen kunnen, hun eigen dromen, ...  of ze nu jongen zijn of meisje.  En als het kan, dan maak ik die dromen waar...  Ook al is het in het roze...

Bedankt prinses dat je me 'mama van een meisje' maakte en een gelukkige 4de verjaardag morgen!

Rani

Recyclagebroekje

Goeie voornemens...  Opruimen en elimineren wat ik niet meer plan te gebruiken.
Maar dat hoeft niet persé weggooien zijn!

Deze zwangerschapsbroek mocht er al aan geloven.  De broek krijgt een nieuw leven als broekje voor m'n laatste baby.
Ondertussen al 32 maanden geboren, dus dat opruimen werd tijd.



Ik gebruikte het patroon voor het broekje uit Het Grote Naaiboek.
Maar gebruikte geen rits en verving de ledenband door een boordband met een elastiek in.
Want de jeans is misschien te zwaar om door een boordband alleen opgehouden te worden.


Bij het verknippen van de jeans hield ik ook de orginele zijnaad.  Ik paste dus de patroondelen aan elkaar op de stof.
Beetje lui op 2de nieuwjaardag!?

Om af te werken gebruikte ik een applicatie van Koekepeertje.



En nu hopen dat het broekje ook past!

Ik sluit 2013 af...

Oudejaar en ik ben niet aan het rennen en hollen.
Thx voor de uitnodiging Gwendoline en Steven.
M'n meisjes zijn rustig aan het spelen. 
M'n grote jongen besloot om 9u na een wc-bezoekje terug in zijn bed te kruipen.
Een primeur...  Jaron, hou je klaar, Robin zal uitgeslapen zijn.

En ik zit in m'n pyama terug te blikken op 2013.

2013 begon veelbelovend:  Met Jimmy op zijn knieën voor m'n mama om precies te zijn.  Hier onder onze kerstboom.  Het werd een mooi trouwfeest.

Het werd me ook duidelijk dat ik een juiste keuze maakte, m'n nieuwe job bij Femma.  Time flies when you're having fun.  Ondertussen al zo'n 16 maanden.  Hoelang blijft een job eigenlijk 'nieuw'?

2013 was ook het eerste jaar met een echte tuin.  We raapten er al heel veel mooie herinneringen.

En de kindjes, die zorgen iedere dag wel voor een topmoment... (en ook wel eens voor mindere momenten.  Ja echt ;-)  Maar die vergeten we snel.)

Het werd ook een jaar met een triest randje.  We namen afscheid van een bijzonder man, m'n schoonvader, de pépé van de kindjes. 
En toch zorgt hij nog altijd voor de lach op ons gezicht, want zo was hij zelf tot de laatste dag.

Zelfs achter de grootste wolk, schijnt de zon.

Intussen werd m'n mijmering onderbroken...  Ik zit niet meer in pyjama.  Grote broer is al (!?) wakker.  En zoals bijna iedere dag vóór een feestavond is het hier de zoete inval.  Ik vermoed dat heel wat druk voorbereidende vrouwen zeggen 'ga jij maar naar Sonnevilles'.   Ook daar leerde ik anno 2013 steeds beter mee leven én ja, zelfs van genieten.

Ik ben benieuwd naar wat 2014 brengt en ik heb er goesting in!

Jij ook?

Geniet van oudejaar! 
Sluit af met een overzichtje voor jezelf van alles wat goed was en wat je geleerd hebt uit het andere.

Geef al wie je lief is een dikke knuffel. 
Liefst 'live', maar sms, telefoon, mail en ja zelfs, facebook kan natuurlijk ook.  En zwaai even naar de sterren...

En stap dan net als ik het nieuwe jaar vol goesting in!
Ik wens je een 2014 toe vol nieuwe mooie herinneringen. 

Gelukkig nieuwjaar!

Ik vraag me soms af...

Wat ik deed met m'n tijd vóór november 2005...

Echt, heb jij dat nooit?

Ik vraag me dat heel regelmatig af.  Ik heb geen goed geheugen...

Maar een paar dingen weet ik wel nog:  Het huis was vaak vuiler dan nu, echt...  ik had er de tijd niet voor, zei ik...  Ik had ook geen tijd voor andere klussen, spaarde alles voor het verlof (dan daardoor niet als verlof aanvoelde).  Echte hobby's:  ook geen tijd voor, want een vaste avond vrijmaken was moeilijk.
Oké:  Ik werkte fulltime. En was vaak 's avonds op de baan naar groepen van Femma (toen nog KAV)

Uitslapen in het weekend, dat kon ik wel.  Ah ja, ik verdiende dat wel na lange dagen en korte nachten.

Maar echt happy over de 'tijd' die ik had, nee, dat was ik niet.

En nu, bijna 8 jaar en 3 kinderen later...

Ben ik best gelukkig met m'n 'tijd'.

M'n huishouden is verre van ideaal, maar beter georganiseerd dan toen. 
Als mama leer je dat 'laten liggen' vaak geen goeie keuze is, want dan komt er altijd iets tussen als je het wel plande te doen.  Regelmaat, het helpt (voor mij toch).  De was direct plooien als die droog is bijvoorbeeld.  Dat je daarna 2 weken 'uit de mand' neemt ipv uit de kast, das dan weer minder erg...  (niet?) En een regelmatige stofzuigbeurt (lees:  zo goed als dagelijks, met m'n boer en de 3 biggetjes)  Kortom:  voorkomen dat er zich 'hopen' vormen.

Dat ik 'maar' 4 dagen per week werk bij Femma, dat helpt natuurlijk ook.  Ik 'werk' niet (of niet veel) op woensdag en vlieg de voormiddag, die ik sinds kort voor mij alleen heb, rond (nee, niet op een bezem...)
Kindjes naar school, stofzuigen, afwassen, dweilen, afstoffen en nog winkelen voor ik weer aan de schoolpoort sta...  om dan in de namiddag wel nog kleine klusjes te doen, maar ook 'tijd' te hebben voor een spelletje, wat huiswerk, ...

Weekend- en vakantiedagen worden nooit helemaal gebruikt voor klusjes, vaak wel een groot stuk van de dag en soms ook helemaal niets.  Dan houden we 's avonds een 'feestje' of is het eens helemaal mama-kindjes-tijd al dan niet met familie of vrienden.  Deze zomer waren er veel van die dagen en dan geeft het even niet dat de was ophoopt en het stof ook... (moet kunnen!)

Naast het werk voor Femma (dat vaak niet als werken voelt), thuis, de kindjes, ...  heb ik zelfs weer wat tijd voor mezelf gevonden.  Tijd voor mezelf en m'n naaimachien, om precies te zijn.  

Misschien ben ik me gewoon meer bewust geworden van mijn 'tijd' sinds ik mama ben geworden in november 2005, ik weet het niet... 

Ik sakker ook wel eens dat ik geen tijd heb, dat het te druk is, dat ik moe ben, ...  en toch als ze me vragen of ik gelukkig ben met m'n 'tijd', dan zeg ik zeker:  JA!

En ik wens voor jou hetzelfde!

Al m'n kindjes naar school...

Het is zo ver...  Vanaf morgen gaan alle drie m'n kindjes naar school... 
Een heel lang hoofdstuk wordt afgesloten. 
Maar niet zonder nog een mijmeringske, natuurlijk!

Je zou denken dat je als mama van 3 gewoon wordt aan eerste schooldagen. (Niet dus!)

Op 01/09/2008 was het aan m'n grootste (en toen nog enige) kindje...

Op 03/09/2012 was het aan m'n grote meid...















En morgen op 04/11/2013 is het aan ons kleinste meisje.
Aja...  als mama mag ik nu lekker sentimenteel doen en de foto's bovenhalen!

Op 27/04/2011 mochten we dit kleine wondertje voor het eerst vasthouden, ons Lientje:

Een klein, vinnig meisje die op 6 maandjes al al zittend de wereld bekeek.

 

En op haar eerste verjaardag kon ze al goed mee plonzen met broer en zus.








Toen ze anderhalf was begonnen de krulletjes goed zichtbaar te worden en was ze een echt (lief) deugnietje.

Op haar tweede verjaardag was Lientje al een heel actieve meid.  Altijd vol energie en liefst van al 'buite pelen'!










En nu mag onze kleinste prinses naar school...  Ze is er helemaal (en al een tijdje) klaar voor.
Vanaf morgen mag ze eindelijk naar 'sjool' en de klas. 
Op het bankje zitten en koekje eten...
Morgen zal ze vrolijk zeggen 'dada mama, tot staks'...

En ja...  mama...  die zal even wachten en in de auto haar traantje wegpinken.

Hoe een familie zich in je hart kan nestelen...

In het voorjaar van 2005 mocht ik op zoek naar kinderopvang.
Zoiets onbevattelijks, je weet nog niks van dat kleine ukje in je buik.
Je weet zelf nog niet hoe het is om mama te zijn...
En toch moet je al op zoek naar mensen waar je dat kleine wezentje zal aan toevertrouwen.

Mijn eerste bezoek aan een mogelijke opvang was aan 'Kinderopvang Eline' en maakte kennis met 2 straffe madammen:  Eline, nog piepjong, amper 20, en haar mama Carina. 

En ik ging nergens anders meer...
Het klikte gewoon.  Het hart op de tong, ik wist meteen wat ik aan deze mensen had en ik vertrouwde ze.

Robin was in goede handen.  Ik ging met een gerust hart werken en maakte ook kennis 'nonkel Dany'.  Altijd in de weer:  de aardappelen schillen, boodschappen doen, ...

En 'oma Poes'...  Hoeveel kindjes heeft zij al groente- en fruitpap ingelepeld?  En altijd eten ze bij haar!  Een magische kracht. Of is het engelengeduld?

Ik stond er vaak nog uren te praten...  over Robin, over van alles en nog wat. 
Met Eline en Carina, die mekaar perfect aanvulden en mekaar zonder woorden verstonden.
De stem van Carina klinkt nog helder in m'n hoofd: 'mo m'n kiend toch'

Jammer dat we nog net voor Robin naar school kon, onverwacht afscheid moesten nemen van Carina...  Maar de babbels met Eline bleven, werden nog vertrouwder.

En toen namen we afscheid, Robin ging naar school...

Gelukkig kon ik enkele maanden al terug aankloppen...  en het was precies of ik was er nooit weggeweest...

Ook Rani was er in goeie handen én ondertussen was Sam al helemaal thuis in de opvang.  Jaja, een echte opvangpapa!  Precies of hij had nooit anders gedaan...  En de kindjes zot van 'Sammeke'.

Toen Lientje zich aankondigde was er geen twijfel, van zowel ons als Eline en Sam:  natuurlijk was Lien er welkom!

De babbels bleven:  's morgen met Sam, 's avonds met Eline, ... vaak wat korter (mijn leven wat drukker met 3) maar altijd even vertrouwd.
En we vonden altijd wel iets om over te praten:  de kindjes, het weer en natuurlijk de 2 wondertjes die Sam en Eline ondertussen mochten verwelkomen.

Géraldine en Esmée hebben geluk...  mama en papa hebben al goed geoefend en ze hebben altijd vriendjes en vriendinnetjes in de buurt.

Het zal raar doen, morgen de laatste keer richting Houthulst 's morgens...
Mensen zeggen me:  'Nu ga je gemakkelijk zijn, niet meer weg-en-weer rijden.  Alle 3 naar school!'
Maar ik heb het nooit als last gezien, integendeel. 
Ik ga m'n babbeltje missen...  eventjes rust voor ik in de avondspits thuis kwam.
En op vrijdag met alle drie de kindjes...  alle drie zot van Sam en Eline, spelen met Géraldine, ...

Maar zoals Lientje zegt:  'pas-je-up-é Sam!'...  Het is niet omdat ik niet meer 'moet' langskomen dat ik het niet meer zal doen.  Jullie hebben een plaats in ons hart en dat zal niet snel verdwijnen.

Het is geen afscheid, maar tot ziens!
Merci voor alles!